Ik heb weer zo’n moment dat ik even stil sta bij wie ik ben. Ik had vanochtend een gesprek en diegene zei tegen me dat ik me niet altijd zo hard moet opstellen. Ik ben erover gaan nadenken of ik me echt te hard opstel in situaties. Ik weet best dat ik een draak ben. Ben ik eigenlijk al vanaf de middelbare school maar ook op de basisschool wist ik al wat ik wel en niet wilde. Ik kan me goed herinneren dat iedereen uit mijn klas op de basisschool ruzie had met een meisje uit de klas. Ik niet want ik ging niet mee in de flow van anderen en rebelleerde tegen dat groepsproces. Ik doe altijd wat ik wil en hoe ik het wil. Ik ben daar gewoon te bazig en eigenzinnig voor. Vooral als je altijd het gevoel hebt gehad anders te zijn dan je directe omgeving en dit niet kon uiten omdat je afwijkt van de rest. Ik denk al sinds ik een jong meisje op de basisschool was, na over de zin van het leven. En wat ik van de waarden van anderen vind. Maar is het hard als je een standpunt inneemt en daar niet van af wil wijken vanwege de waarden die je zelf hanteert?
Als je opgroeit is alles om je heen normaal. Je weet niet beter. Maar als je opgroeit met een idee kan een idee veranderen naar mate je ouder word. Dit heeft alles te maken met je eigen normen, ervaringen en perceptie. Je gaat je eigen norm vormen op basis van waarden die je zelf belangrijk vind en dat kan opeens gaan verschillen van de rest van je omgeving. En dan.. ben je volgens je omgeving ineens veranderd en dat komt volgens je omgeving door of je vrienden of je partner of je collega’s etc. De enige oorzaak die nooit genoemd wordt is dat jij als mens gewoon anders kan gaan kijken naar dingen. Of juist assertief genoeg bent geworden om er eindelijk afstand van te nemen. Ik was vroeger misschien jong maar ook ik zit nu waarschijnlijk op de helft van mijn leven. Dus de tijd dat je het niet eens bent met anderen die ouder dan je zijn en er niks van zegt uit respect is voorbij.
Ik denk zelf dat ik niet harder ben geworden of me hard opstel. Ik denk dat de boodschap die ik breng hard is als je het nooit eerder hebt gehoord. En mijn luide stem en zelfverzekerde houding of mijn overtuiging maakt dat een ander me niet de baas kan zijn. Ik denk misschien kritischer na. Dat is niet mijn probleem maar juist die van de ander. Ik kan prima leven met mensen die een andere mening hebben. Dat ene is maar een onderdeel van het geheel. Is geen reden tot issues maar als je mij niet wil laten denken hoe ik denk dan ontstaan er issues.
Ken je dat? Iedereen denkt iets over een persoon maar zegt het nooit tegen die persoon. Dat betekent niet dat de boodschap onjuist is als jij het brengt, jij bent alleen de enige die het zegt. Het gaat dus meer om de keuze om iets wel of niet te zeggen. En als je iets zegt horen mensen er allemaal dingen bij die je niet zegt. Dat is allemaal emotie! Maar als je goed luistert naar woorden hoor je wat er gezegd wordt zonder dat er allerlei verzonnen woorden bij komen. Dan ga je anders om met de boodschap.
Het enige waar ik over na moet denken is of het de moeite waard is om iets te zeggen en tegen wie. Waarschijnlijk geef ik mijn boodschap soms aan mensen die mijn woorden niet begrijpen. En nu is vaak irritatie de brandstof en dan ga ik als een steekvlam. Als het impact heeft op iets dat ik belangrijk vind wil ik er dus wel iets over zeggen. Ik wil wel vaker iets zeggen LOL en ik geef dit toe. Ik kan mezelf vaak niet bedwingen om iets te zeggen als het impact heeft op mij, mijn omgeving of mijn hart. Er komt gewoon een moment dat je niet meer accepteert dat iemand iets zegt uit emotie en dat je het dan maar weer moet laten omdat diegene het niet zo bedoelt heeft. Bij mij is dat moment al een tijd daar. Ik denk na over intentie en als je intentie juist is, komt iets lelijks niet eens in je op.
Conclusie: Als iedereen iets beter luistert en meer z’n best doet om iets te zeggen hoe je het bedoelt, is het samenleven echt een stuk makkelijker en fijner.